Wat een week, twee Despacho Ceremonies door Don Sebastian en Dona Paulina in een week!
En wat fijn om op beide avonden een aantal Mesa dragers (of moet ik zeggen hoeders) in de groep te zien. Vooral maandag waren dat er best een aantal, en donderdag twee.
Er zijn wat mensen die foto's hebben gemaakt, wanneer ik die heb ontvangen zal ik een mooie op de weblog plaatsen. Er is me verteld dat ze waarschijnlijk volgend jaar toch weer naar Nederland komen en grote kans dus ook weer naar Den Haag.
Ik voel me dankbaar en vereerd dat deze oude traditie op Haagse grond opnieuw heeft plaats gevonden, ook al kunnen we niet met elkaar praten, er vindt wel degelijk communicatie plaats.
Ontroerend was toen Don Sebastian zei dat hij blij was te merken dat wij er hier in geloven, in zijn traditie. Ja, dat moet bijzonder voor hun zijn, zo had ik daar nog niet bij stil gestaan.
Nu ik het weer door hun heb zien maken, zal ik met nog meer liefde in december Despacho ceremonies houden.
Zeer inspirerend!
vrijdag 23 november 2007
Tuva avond in Tropenmuseum
Samen met Corinne heb ik me onder gedompeld in de klanken en beelden van deze Siberische Tuva traditie, die na de val van het communsime in de jaren negentig weer een opleving kreeg.
Het is daar nooit weg geweest, wat je van Nederland helaas wel kan zeggen. Daar moesten de Sjamanen alleen ondergronds om te voorkomen dat ze opgepakt zouden worden.
De film gaf een impressie hoe het leven daar aan toe gaat, aan de ene kant de ontwikkelingen van het moderne leven, maar aan de andere kant de traditionele sjamanistische traditie die werkelijk aanwezig is.
Het Sjamanisme toont overal ter wereld opvallende overeenkomsten, hier kan je dat ook mooi terug zienin het gebruik van de kruiden, de trommel, de Trance reizen, maar specifiek wordt er gewerkt met boventonen zingen.
En dat maakte indruk, de rillingen liepen over mijn lijf.
Eeen schattige jongen die gebrekkig engels spreekt en wat voor doet, blijft zeggen "bad, bad ", maar de zaal krijgt kippenvel.
Na de film, die hopelijk op dvd uit komt tzt, hebben we genoten van een Tuva muzikant die allerlei verschillende Sjamanistische instrumenten liet horen in combinatie met boventonen. Die man hadden we al in de zaal zien zitten, en viel ons al op door zijn zeer krachtige uitstraling.
Het laatste deel wat we mee maakte was toen hij de trommel ging bespelen en zingen, zo authentiek sjamanistisch, een verrukking dat live te mogen meemaken. Toen we in de tram terug naar huis zaten konden we het lange tijd opnieuw oproepen en energetisch helemaal ervaren.
Tijdens de film voelde ik zo'n liefde voor de Sjamanen, hun wereldbeeld en manier van werken, mystiek en tergelijktijd zo ongelofelijk aards. De klank van de trommel en de stemmen, die brengen je in no time naar ander werelden.
Aan de trommel hingen belletjes en Sjamanen spiegels, die rinkelden bij het bespelen van de drum.
Het heeft me geinspireerd mijn eigen trommel meer persoonlijk te maken door aan de achterkant krachtvoorwerpjes te hangen. Bij het bespelen van de trommel wordt die energie zo verspreid.
Bijzondere avond, die me doet beseffen dat ik ook een lijntje heb lopen naar de Siberische traditie, dat me inspireert en kracht geeft aan mijn persoonlijke Inka pad. Het vult aan, aan wat er al is.
Het is daar nooit weg geweest, wat je van Nederland helaas wel kan zeggen. Daar moesten de Sjamanen alleen ondergronds om te voorkomen dat ze opgepakt zouden worden.
De film gaf een impressie hoe het leven daar aan toe gaat, aan de ene kant de ontwikkelingen van het moderne leven, maar aan de andere kant de traditionele sjamanistische traditie die werkelijk aanwezig is.
Het Sjamanisme toont overal ter wereld opvallende overeenkomsten, hier kan je dat ook mooi terug zienin het gebruik van de kruiden, de trommel, de Trance reizen, maar specifiek wordt er gewerkt met boventonen zingen.
En dat maakte indruk, de rillingen liepen over mijn lijf.
Eeen schattige jongen die gebrekkig engels spreekt en wat voor doet, blijft zeggen "bad, bad ", maar de zaal krijgt kippenvel.
Na de film, die hopelijk op dvd uit komt tzt, hebben we genoten van een Tuva muzikant die allerlei verschillende Sjamanistische instrumenten liet horen in combinatie met boventonen. Die man hadden we al in de zaal zien zitten, en viel ons al op door zijn zeer krachtige uitstraling.
Het laatste deel wat we mee maakte was toen hij de trommel ging bespelen en zingen, zo authentiek sjamanistisch, een verrukking dat live te mogen meemaken. Toen we in de tram terug naar huis zaten konden we het lange tijd opnieuw oproepen en energetisch helemaal ervaren.
Tijdens de film voelde ik zo'n liefde voor de Sjamanen, hun wereldbeeld en manier van werken, mystiek en tergelijktijd zo ongelofelijk aards. De klank van de trommel en de stemmen, die brengen je in no time naar ander werelden.
Aan de trommel hingen belletjes en Sjamanen spiegels, die rinkelden bij het bespelen van de drum.
Het heeft me geinspireerd mijn eigen trommel meer persoonlijk te maken door aan de achterkant krachtvoorwerpjes te hangen. Bij het bespelen van de trommel wordt die energie zo verspreid.
Bijzondere avond, die me doet beseffen dat ik ook een lijntje heb lopen naar de Siberische traditie, dat me inspireert en kracht geeft aan mijn persoonlijke Inka pad. Het vult aan, aan wat er al is.
Abonneren op:
Posts (Atom)