Vandaag heb ik voor het eerst een Islamitische begrafenis meegemaakt. Een collega van het ziekenhuis overleed afgelopen vrijdag plotseling. Hij was zeer geliefd en ik draag hem een warm hart toe. De meeste indruk maakte de openheid van zijn familie, hun liefde en broederschap met ons, ze leven het sjamanistische principe van including.
Terwijl ik zijn broer over hem hoorde spreken, zijn schoolmeester van de Mulo, zijn neefje, nichtje en een anaesthesist, werd ik herinnerd aan het West-werk.
Hoe wil je herinnerd worden? Wat wil je dat er over je gezegd wordt op je begrafenis?
Werd je gezien en heb je je laten zien? Heb je de mensen kans gegeven je te leren kennen?
Ik vroeg me af of ik genoeg aandacht heb gehad voor mijn collega, heb ik hem werkelijk gezien, waardeerde ik hem voor wat hij met mij deelde.
JA, maar ik besefte door zijn dood weer meer dat de aandacht voor het nu bewuster kan. Het leven is zo kostbaar, je krijgt een aantal jaar, je weet niet hoeveel, en je Ziel bewaart dat geheim zorgvuldig. Bijzonder, niet?
Jaguar maakte me vandaag opnieuw bewust: Het leven is fragiel, kostbaar en kan in een flits voorbij zijn. Maak dus iets moois van de jaren die je geschonken worden.
En hoe je herinnerd wordt? Hoe je geleefd hebt en wat je gedeeld hebt.
Bij mijn collega was dat warmte, humor en heel veel liefde, het was er namelijk allemaal vandaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten