De deelnemers aan de vuurceremonie van 11-1--2009 (11-1-11) zijn net weg en ik zit hier te schrijven nog vol blijheid en warmte van deze ceremonie.
Na zoveel jaren vuurtjes maken kan ik steeds weer zo vol liefde voelen voor de eenvoud van de ceremonie. En de kracht ervan. De schoonheid hoe de groep het samen maakt. De verbondenheid voelen wanneer we in de cirkel staan, met bekenden en sommigen volstrekt vreemden.
Grappig... vreemd, nee niet vreemd, wel nieuw. Datgene wat we gemeen hebben komt naar het licht, bij het vuur. De kwetsbaarheid, de kracht, de wensen, de intenties. Je zegt iets voor jezelf en het is direct voor iedereen.
Het opent mijn hart big time. Fijn om dit te kunnen en mogen delen met andere gelijkgestemden. Dankbaar!
